ای که مهجوری عشاق روا می‌داری | غزل شماره 449 حافظ

متن غزل شماره 449 از دیوان غزلیات حافظ را در ادامه میتوانید بخوانید و در انتها تفسیر این غزل برای فال آمده است.

ای که مهجوری عشاق روا می‌داری
عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری

تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب
به امیدی که در این ره به خدا می‌داری

دل ببردی و بحل کردمت ای جان لیکن
به از این دار نگاهش که مرا می‌داری

ساغر ما که حریفان دگر می‌نوشند
ما تحمل نکنیم ار تو روا می‌داری

ای مگس حضرت سیمرغ نه جولانگه توست
عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری

تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم
از که می‌نالی و فریاد چرا می‌داری

حافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند
سعی نابرده چه امید عطا می‌داری

تفسیر فال

چرا با آزار دادن دیگران لذت می‌برید و تمایل دارید بندگان خدا را از یکدیگر جدا کنید؟ این سؤال عمیق می‌تواند در دل بسیاری از ما پیچیده باشد. اگر واقعاً خواهان دستیابی به آب زلال محبت و دوستی هستید، بهتر است تلاش خود را بر روی وصال و نزدیکی دیگران متمرکز کنید. به جای بریدن دل‌ها و ایجاد فاصله میان افراد، بیایید سعی کنیم پل‌های ارتباطی بسازیم که موجب اتحاد و همبستگی شوند.شما ممکن است احساس کنید که از دیگران دل برکندید، اما آیا به این نکته توجه کرده‌اید که جفا کردن به دیگران نه تنها باعث رنجش آن‌ها می‌شود، بلکه در نهایت خود شما را نیز دچار اندوه خواهد کرد؟ سعی کنید دل‌های دیگران را نیز برای خود حفظ کنید؛ چون روابط سالم و دوستانه می‌توانند منبعی پایدار از شادی و آرامش برای همه ما باشند.در نهایت، خودنمایی کافی است! اگر دچار غمگینی هستید، آیا تا به حال فکر کرده‌اید که شاید این احساسات ناشی از رفتارهای شما باشد؟ بررسی دقیق‌تر احساسات و اعمالمان می‌تواند به ما کمک کند تا درک کنیم که چگونه می‌توانیم زندگی بهتری برای خود و اطرافیان‌مان بسازیم.

فال حافظ

منبع: پارسی دی