مجله شبونه
متن غزل شماره 57 از دیوان غزلیات حافظ را در ادامه میتوانید بخوانید و در انتها تفسیر این غزل برای فال آمده است.
آن سیه‌چرده که شیرینیِ عالم با اوست
چشمِ میگون لبِ خندان دلِ خرم با اوست
گرچه شیرین دهنان پادشهانند ولی
او سلیمانِ زمان است که خاتم با اوست
رویِ خوب است و کمالِ هنر و دامنِ پاک
لاجرم همتِ پاکان دو عالم با اوست
خال مُشکین که بدان عارض گندمگون است
سِرِّ آن دانه که شد رهزنِ آدم با اوست
دلبرم عزم سفر کرد خدا را یاران
چه کنم با دل مجروح که مرهم با اوست
با که این نکته توان گفت که آن سنگین دل
کُشت ما را و دمِ عیسیِ مریم با اوست
حافظ از معتقدان است گرامی دارش
زان که بخشایشِ بس روحِ مکرم با اوست
تفسیر فال
آن کسی را که بسیار دوست می‌داری، گاهی اوقات به ناچار برای مدتی از او جدا می‌شوی و در این لحظات دردناک، ممکن است احساس کنی که هیچ کس را برای درد دل و آرامش روحی نمی‌یابی. اما در این شرایط سخت، ایمان به خداوند و صبر و استقامت تو هستند که به تو کمک می‌کنند تا این جدایی دشوار را تحمل کنی. نباید تصور کنی که دیگر پایان زمان فرارسیده است؛ بلکه باید بدانی هنوز هم نکته‌ها و اتفاقات بسیار خوب و شگفت‌انگیزی در پیش خواهد بود که می‌تواند دل مرده‌ات را دوباره زنده کند. زندگی دارای فراز و نشیب‌های زیادی است و هر لحظه امکان بروز خوشی‌ها و برکات جدیدی وجود دارد. بنابراین، با امید به بخشش خداوند پیش برو، زیرا او همیشه در کنار بندگان خود است و رحمتش بی‌پایان خواهد بود.
منبع: پارسی دی
