روضهٔ خُلدِ برین خلوتِ درویشان است | غزل شماره 49 حافظ

متن غزل شماره 49 از دیوان غزلیات حافظ را در ادامه میتوانید بخوانید و در انتها تفسیر این غزل برای فال آمده است.

روضهٔ خُلدِ برین خلوتِ درویشان است
مایهٔ مُحتشمی، خدمتِ درویشان است

گَنج عُزلت که طِلِسماتِ عجایب دارد
فتحِ آن در نظرِ رحمتِ درویشان است

قصرِ فردوس که رضوانش به دَربانی رفت
مَنظَری از چمنِ نُزهَتِ درویشان است

آن چه زر می‌شود از پرتو آن قلبِ سیاه
کیمیاییست که در صحبتِ درویشان است

آن که پیشش بِنَهَد تاجِ تکبر، خورشید
کبریاییست که در حِشمتِ درویشان است

دولتی را که نباشد غم از آسیبِ زَوال
بی تَکَلُف بشنو دولتِ درویشان است

خسروان، قبلهٔ حاجاتِ جهانند ولی
سببش بندگیِ حضرتِ درویشان است

رویِ مقصود که شاهان به دعا می‌طَلبند
مَظهَرَش آینهٔ طَلعَتِ درویشان است

از کران تا به کران، لشکر ظُلم است ولی
از اَزَل تا به اَبَد، فرصتِ درویشان است

ای توانگر مَفُروش این همه نِخوَت که تو را
سر و زر در کَنَفِ همتِ درویشان است

گنجِ قارون که فرو می‌شود از قَهر هنوز
خوانده باشی که هم از غِیرتِ درویشان است

حافظ ار آبِ حیاتِ اَزَلی می‌خواهی
مَنبَعَش خاکِ درِ خلوتِ درویشان است

تفسیر فال

فریب مال و منال دنیا را نخور و در پی آرزوهای دور و دراز نباش. زندگی با قناعت و سادگی نه تنها به لحاظ روحی آرامش بیشتری به همراه دارد، بلکه می‌تواند انسان را از سختی‌ها و غم‌های بی‌پایان رها سازد. در حقیقت، زندگی‌ای که بر پایه قناعت بنا شده است، به مراتب پربارتر از زندگی‌هایی است که هر روزشان پر از چالش‌ها و رنج‌های غیرضروری است. همچنین، تکبر و غرور را رها کن؛ زیرا این دو ویژگی می‌توانند مانع ارتباطات سالم انسانی شوند و قلب را از عشق حقیقی تهی سازند. با ایمان بودن به معنای اعتماد به قدرت‌های بالاتر و پذیرش شرایط پیش آمده در زندگی است که می‌تواند همواره راهگشای ما باشد. این ایمان، همچون چراغی در تاریکی، ما را هدایت می‌کند تا با امیدواری بیشتری به آینده بنگریم و بر مشکلات فائق آییم.

فال حافظ

منبع: پارسی دی