مجله شبونه
متن غزل شماره 317 از دیوان غزلیات حافظ را در ادامه میتوانید بخوانید و در انتها تفسیر این غزل برای فال آمده است.
فاش می‌گویم و از گفتهٔ خود دلشادم
بندهٔ عشقم و از هر دو جهان آزادم
طایرِ گلشنِ قدسم چه دهم شرحِ فراق؟
که در این دامگَهِ حادثه چون افتادم
من مَلَک بودم و فردوسِ بَرین جایَم بود
آدم آورد در این دیرِ خراب آبادم
سایهٔ طوبی و دلجوییِ حور و لبِ حوض
به هوایِ سرِ کویِ تو بِرَفت از یادم
نیست بر لوحِ دلم جز الفِ قامتِ دوست
چه کُنَم؟ حرفِ دِگَر یاد نداد استادم
کوکبِ بختِ مرا هیچ مُنَجِّم نَشِناخت
یا رب از مادرِ گیتی به چه طالع زادم؟
تا شدم حلقه به گوشِ درِ میخانهٔ عشق
هر دَم آید غمی از نو به مبارکبادم
می‌خورد خونِ دلم مردمک دیده، سزاست
که چرا دل به جگرگوشهٔ مردم دادم
پاک کن چهرهٔ حافظ به سرِ زلف ز اشک
ور نه این سیلِ دَمادَم بِبَرَد بنیادم
تفسیر فال
شما انسانی بسیار وارسته و باایمان هستید که تنها بندگی خداوند را می‌پذیرید و از هرگونه انحراف از مسیر حق پرهیز می‌کنید. در طول زندگی‌تان، بارها و بارها از دام‌های شیطان به سلامت رهایی یافته‌اید و این نشان‌دهنده‌ی قوت ایمان و اراده‌ی شماست. براستی، جایگاه شما در بهشت برین است، جایی که جز خدمت به خلق خدا هیچ چیز دیگری را در ذهن ندارید و تمام همت خود را صرف یاری رساندن به دیگران می‌کنید. علاوه بر آن، شما مورد امتحان‌های الهی قرار گرفته‌اید که هر یک فرصتی برای تقویت روحیه‌ی ایمانی‌تان است. لذا سعی کنید همچون همیشه با سرافرازی از این آزمون بیرون بیایید و نشان دهید که چگونه می‌توان با ایمان راسخ و نیت پاک در برابر چالش‌ها ایستادگی کرد.
منبع: پارسی دی
