بیوگرافی جردن باروز کشتی گیر و همسرش و فرزندان +عکس و اینستاگرام
بیوگرافی جردن باروز کشتی گیر و همسرش +عکس و اینستاگرام و سوابق او را در این صفحه از مجله شبونه مشاهده نمایید.
| نام کامل : | جردن باروز |
| تاریخ تولد و سن : | ۸ ژوئیهٔ ۱۹۸۸ |
| محل تولد : | نیوجرسی |
| حرفه : | کشتی گیر آزاد |
| وزن : | ۷۴ و ۷۹ کیلوگرم |
| وضعیت تاهل : | متاهل |
| فرزندان : | یک پسر و دو دختر |
| پیج اینستاگرام : | alliseeisgold |
بیوگرافی جردن باروز کشتی گیر
جردن باروز در تاریخ ۸ ژوئن ۱۹۸۸ «روز ۱۸ خردادماه، سال ۱۳۶۷» در شهر نیوجرسی چشم به جهان گشوده است.
او کشتی گیر آزاد امریکایی می‌باشد.
او دارنده ی مدال طلای المپیک ۲۰۱۲ لندن وهم ۴ مدال طلا و سه برنز مسابقات قهرمانی جهان را نیز به نام خود ثبت نموده است و همچنین دارای دو عنوان قهرمانی کشور در مسابقه‌هایNCAADivision lدر سبک کشتی فولک و هم دارنده‌ی جایزهDan HodgeTrophy به عنوان برجسته ترین کشتی گیر کالج می باشد.
جردن از قسمت سیکلرویل, نیوز می باشد.
ایشان زمانی که در مقطع ابتدایی بود، یک آگهی کشتی به خانه می آورد و هنگامی که پنج سال بیشتر نداشت نخستین فرد خانواده خود بود، که کشتی گرفت.
وضعیت تاهل
جردن باروز در ۱۲ اکتبر ۲۰۱۳ با خانم لورن ماریا چر ازدواج نمود و ثمره‌ی این ازدواج یک پسر به نام بیاکون و دو دختر به اسم های ارا و ریسه نیز می‌باشند.
- همچنین ببینید بیوگرافی حسن یزدانی و همسرش
تحصیلات
او برای ادامه تحصیل به دبیرستان رفت و در همانجا در مدرسه،وی در سه ورزش کشتی، فوتبال آمریکایی و دوومیدانی فعالیت نمود و همیشه آرزو داشت که به عنوان یک دریافت کننده گسترده در اف ال بازی کند.
ولی به دلیل تمرکز بر روی کشتی با وزن ۱۳۰ پوند به عنوان یک دانش آموز نوظهور در مقطع دبیرستان ورزش فوتبال را کنار گذاشت و دیگر ادامه نداد.
- همچنین ببینید بیوگرافی دیوید تیلور کشتی گیر و همسرش
وی به عنوان کشتی گیر سه قهرمانی حوزه، قهرمانی منطقه، قهرمانی ایالت(NJSIAA) وقهرمانی ملی NHSCAدر سال آخر دوره متوسطه را کسب نمود.
جردن باروز با کسب ۱۱۵ برد و ٢٠ باخت فارغ التحصیل شد.
مقامهای جردن باروز در دنیا و المپیک از جمله:
او در المپیک لندن ۲۰۱۲ در وزن ۷۴ کیلوگرم به مقام قهرمانی رسید و مدال طلا را به دست آورد.
افتخارات
کسب مدال طلا_ جایگاه نخست استانبول ۲۰۱۱ در وزن ۷۴ کیلوگرم
کسب مدال طلا _جایگاه نخست بوداپست سال ۲۰۱۳ در وزن ۷۴ کیلوگرم
کسب مدال طلا _جایگاه نخست لاس‌وگاس سال ۲۰۱۵ در وزن ۷۴ کیلوگرم
کسب مدال طلا_ جایگاه نخست پاریس سال ۲۰۱۷ در وزن ۷۴ کیلوگرم
کسب مدال برنز_ جایگاه سوم تاشکند در سال ۲۰۱۴ در وزن ۷۴ کیلوگرم
کسب مدال برنز _جایگاه سوم بوداپست سال ۲۰۱۸ در وزن ۷۴ کیلوگرم
کسب مدال برنز _ جایگاه سوم نورسلطان سال ۲۰۱۹ در وزن ۷۴ کیلوگرم.
در طول سال جوانی خود، او عنوان کلیف کین را به دست آورد جایی که او به عنوان کشتی گیر برجسته نام گرفت.
او همچنین برای دومین سال متوالی با 117 امتیاز در 19 مسابقه رکورد فصل را شکست، و تنها یکی را به مایکل چندلر، قهرمان سه بار جهانی واگذار کرد. سپس باروز دومین عنوان خود را در 12 پیروزی بر نیل اریسمن از ایالت اوکلاهما و بار دیگر بر چندلر به دست آورد
جردن باروز نماد کشتی ایالات متحده است یکی از معدود کشتی گیران آزاد که از این ورزش فراتر رفته و جایگاهی در روحیه ملی به دست آورده است.
باروز با داشتن یک رکورد غبطه‌انگیز در کشتی آزاد، با کسب اولین عنوان جهانی خود به صحنه بین‌المللی راه یافت. کمتر از 12 ماه بعد، او بالای سکوی المپیک ایستاد و توانست مدال طلای وزن 74 کیلوگرم بازی های لندن 2012 را از آن خود کند. او فقط 24 سال داشت.
زمانی که باروز به ریو 2016 رسید، رکورد قابل توجه 130 برد- بدون باخت را در پیست بین المللی داشت. او سه بار قهرمان جهان بود و در سال‌های 2013 و 2015 نیز قهرمان شد و آنقدر روی دفاع از عنوان خود متمرکز بود که هم در اینستاگرام و هم توییتر غیرفعال شد.
باروز در مرحله یک چهارم نهایی المپیک به مردی که دقیقاً پشت سر او قرار داشت، آنیوار گدوف از روسیه، شکست خورد و در دور اول مسابقات شانس دوم رپشاژ شکست خورد و در مجموع نهم شد.
باروز به کانال المپیک گفت: «این ویرانگرترین باختی بود که من تا به حال در زندگی حرفه‌ای خود متحمل شده بودم. و بنابراین من اینطور فکر می کردم که اگر قرار است برگردم، هم از نظر جسمی و هم از نظر روانی و معنوی خودم را اصلاح خواهم کرد.
این کشتی گیر 1.73 متری که از حمایت همسر و فرزندان خردسالش برخوردار بود، در راه بازگشت به قله دست و پنجه نرم کرد. در اواخر سال 2017، او با شکست دادن بکزد عبدالرخمونوف از ازبکستان، مردی که او را در رپشاژ در ریو شکست داد و در راه رسیدن به عنوان چهارمی جهان، طلا را به دست آورد.
او ممکن است به دنیای هنرهای رزمی ترکیبی برود. باروز در ماه می 2019 در یک مسابقه خیریه MMA، جنگنده شکست ناپذیر UFC، بن آسکرن را شکست داد و بعداً تأیید کرد که پس از شرکت در سومین بازی های المپیک خود، تغییری را در نظر خواهد گرفت.
جردن باروز ایرانی ها بهترین هستند
او میگوید این جالب است زیرا من در هفت سال کار در سطح بین‌الملل، هرگز به یک کشتی‌گیران ایرانی نباختم اما آنها در سطح تیمی همیشه بهترین هستند. این پنجمین جام جهانی من بود. در همه از این مسابقات، ما به ایرانی‌ها باختیم. این نشان می‌دهد که آنها در سطح بسیار بالایی هستند. آنها بسیار منضبط و باروحیه ورزشی هستند. آنها می دانند که چطور در یک مسابقه شرایط خوب را حفظ کنند.
به غیر از آمریکا، آنها کشوری هستند که من عشق آنها به ورزش را حس می‌کنم و می‌دانم که این عشق، با هویت ملی آنها درآمیخته است. آمریکایی‌ها این عشق را به راگبی، بسکتبال و بیسبال دارند. ما برای این ورزش‌ها زندگی می‌کنیم و این ورزش نشان دهنده هویت ما هستند. در ایران این حس، به کشتی وجود دارد. میهن‌پرستی آنها با عشق به کشتی تعریف می‌شود. به همین دلیل است که آنها بهترین هستند.
خودم را یک ناسیونالیست نمی‌دانم اما کشورم را دوست دارم. آنچه که دوست داشتم مردم ایران بدانند و گوش بدهند این است که در آمریکا دموکراسی وجود دارد. ما به مسئولان دموکرات رای می‌دهیم اما گاهی اوقات آنها پیروز نمی‌شوند. هنوز هم می‌توانم کشورم را دوست داشته باشم. با وجود اینکه با برخی از سیاست‌های آن مخالفم. دونالد ترامپ و من، نظرات مختلفی نسبت به ایرانی‌ها داریم. مطمئنم اگر او به ایران سفر کرده بود و درباره ایرانی‌ها بیشتر می‌دانست، پس از بازگشت به آمریکا، ایرانی ها را می‌ستود.
تا به حال دو بار به ایران رفتم. می‌توانم صادقانه بگویم ایرانیان یکی از مهربان‌ترین و مهمان‌نوازترین مردم دنیا هستند. آنها فرهنگی قدیمی دارند. فکر می‌کنم که تازه در حال شناختن آنها هستم. برای پاسخ به سوال شما باید بگویم از اظهار نظر خودم مطمئنم و مشکلی هم با واکنش‌ها ندارم.
صادقانه بگویم که استقبال مردم مرا شگفت‌زده کرده بود. انگار که تمام مردم ایران کاملا از مسابقات آگاه بودند. شبکه ورزشی آنها نیز چیزی شبیه به ESPN بود هر روز به صورت کامل گزارش می‌داد و در میلیون‌ها خانه، گزارش‌ها دیده می‌شد. زمانی که من به فرودگاه رفتم، صفی از تماشاگران و هواداران به استقبال ما آمدند و بعد از مسابقات نیز ما را بدرقه کردند. در آمریکا نیز چنین استقبالی ندیده بودم.استقبال در ایران چیز دیگری بود. نام‌های ما فریاد زده می‌شد. این دیوانه کننده است نه؟ ما در قلب ایران احساس می‌کردیم در خانه هستیم.
