مجله شبونه
متن غزل شماره 230 از دیوان غزلیات حافظ را در ادامه میتوانید بخوانید و در انتها تفسیر این غزل برای فال آمده است.
اگر به بادهٔ مُشکین دلم کشد، شاید
که بویِ خیر ز زهدِ ریا نمیآید
جهانیان همه گر منعِ من کنند از عشق
من آن کنم که خداوندگار فرماید
طمع ز فیضِ کرامت مَبُر که خُلقِ کریم
گنه ببخشد و بر عاشقان بِبَخشاید
مقیمِ حلقهٔ ذکر است دل بدان امید
که حلقهای ز سرِ زلفِ یار بگشاید
تو را که حُسنِ خداداده هست و حجلهٔ بخت
چه حاجت است که مَشّاطِهات بیاراید
چمن خوش است و هوا دلکَش است و مِی بیغَش
کنون به جز دلِ خوش هیچ در نمیباید
جمیلهایست عروسِ جهان، ولی هُش دار
که این مُخَدَّره در عقدِ کس نمیآید
به لابه گفتمش ای ماهرُخ چه باشد اگر
به یک شِکَر ز تو دلخستهای بیاساید
به خنده گفت که حافظ خدای را مَپسَند
که بوسهٔ تو رخِ ماه را بیالاید
تفسیر فال
اگر از دستور خداوند سرپیچی کنی و به بندگان او با ریا رفتار نمایی، بدین ترتیب نه تنها محبت و دوستی مردم از تو دور خواهد شد، بلکه روابط اجتماعیات نیز به شدت آسیب میبیند. در حقیقت، طمع ورزیدن به مال دیگران نه تنها عواقب دنیوی ناخوشایندی را برایت به همراه خواهد داشت، بلکه اگرچه ممکن است برخی از مردم تو را مورد عفو قرار دهند، اما باید بدانیم که بخشش الهی فراتر از هرگونه بخشش انسانی است و در این دنیا هیچ چیز نمیتواند جایگاه تقرب به خداوند را پر کند. بنابراین، با تمام وجود تلاش کن که در مسیر بندگی و اطاعت از خداوند گام برداری.به حلقهی درگاه خداوند چنگ بزن؛ زیرا این حلقه میتواند تو را به حلقهی یاران حقیقی برساند. با ارتباط نزدیکتر با پروردگار خود، نه تنها از بلاها و مشکلات زندگی رهایی خواهی یافت بلکه دل خستهات نیز آرامشی بینظیر خواهد یافت. در واقع، این نزدیکی به خداوند میتواند منبعی برای الهام و قوت قلب باشد که انسان را در برابر سختیها مقاومتر میسازد.
منبع: پارسی دی
