شبونه
بیوگرافی مرتضی عقیلی بازیگر قدیمی قبل انقلاب و همسر اول و دوم +عکس جدید مرتضی عقیلی بازیگر و تصاویر خانوادگی و فوت پسرش و علت درگذشت و فوت مرتضی عقیلی را در این صفحه ببینید.
مرتضی عقیلی کیست؟ بیوگرافی کامل
مرتضی عقیلی بازیگر و کارگردان سینمای قبل از انقلاب در سال ۱۳۲۰ در شهر تهران زاده شده است و در حال حاضر ۷۷ سال سن دارد
او تا به حال دو بار ازدواج کرده که از همسر اولش سه فرزند پسر به نام‌های فرزاد و رضا و پیام دارد که پیام در ۱۱ مرداد ماه ۱۳۹۸ درگذشت
- بیشتر بخوانید: علت درگذشت پیام عقیلی
شروع بازیگری
مرتضی عقیلی بازیگری را در سال ۱۳۴۱ آغاز کرد با حضور در تئاتر توانست گام مهمی را به سوی بازیگری بردارد
او در نمایش های گروه تئاتر شاهین سرکیسیان به عضویت درآمد و سال‌ها در این گروه به فعالیت پرداخت تا اینکه در سال ۱۳۵۰ به او پیشنهاد بازی در فیلم سینمایی لوتی داده شد
فیلمی به کارگردانی خسرو پرویزی که با درخشش ناصر ملک مطیعی و عنایت بخشی همراه بود
بازی او در فیلم سینمایی لوطی باعث شد که در همان سال دو فیلم سینمایی دیگر را بازی کند
فیلم سینمایی کاکو به کارگردانی شاپور قریب و زن یکشنبه به کارگردانی محمود کوشان فیلم های بود که در یک سال آقای مرتضی عقیلی در آن به هنرنمایی پرداخت
هچنین ببینید:
این بازیگر در بیشتر فیلمها با ناصر ملک مطیعی همبازی بوده است که سال اول فعالیتش موفق شد دو بار در کنار ناصر ملک مطیعی به ایفای نقش بپردازد
بازی مرتضی عقیلی در 15 فیلم در یک سال
سال ۱۳۵۲ پرکارترین سال سینمایی مرتضی عقیلی بود و توانست در یک سال ۱۵ فیلم سینمایی را بازی کند
فیلم های نامحرم ، مروارید ، مردها و نامردها ، قربون زن ایرونی، غول ، غریب ،ظاهر ،شورش ، زن‌باکره ، دشمن ، خیالاتی ، جنوبی ، تعقیب تا جهنم ، پاپوش و آقای جاهل از جمله فیلم هایی بود که در یک سال بازی کرد
مهم ترین فیلم سینمایی مرتضی عقیلی که ماندگار شد می توان به سلام بر عشق اشاره کرد فیلمی که در سال ۱۳۵۳ به کارگردانی عزیزالله بهادری و نویسندگی سیروس الوند ساخته شد
این فیلم بازیگران شناخته شده همچون محمدعلی فردین و مرجان و محرم بسیم در آن بازی می کردند
آخرین فیلم سینمایی مرتضی عقیلی در ایران به سال ۱۳۵۷ برمیگردد فیلم سینمایی پرستش که در آن با لیلا فروهر و حمیده خیرابادی و جهانگیر فروهر همبازی شد
مرتضی عقیلی بعد از انقلاب
بعد از انقلاب نام او در لیست ممنوع الفعالیت ها قرار گرفته بود و تصمیم گرفت که راهی لوس‌آنجلس شود
حضور در شبکه جیم تیوی
بعد از مدت ها دوری از ایران و سینما در نهایت در سال ۱۳۹۵ به پیشنهاد مدیر شبکه جم تی وی فعالیت های خود را در این شبکه از سرگرفت
سریال طنزی که توسط مهدی مظلومی کارگردانی شده بود و در آن بازیگرانی همچون هرمز سیرتی و پردیس افکاری و بهارک صالح نیا بازی می‌کردند
تجربه کارگردانی
مرتضی عقیلی در کارگردانی نیز تجربه فراوانی دارد
فیلم سینمایی فاصله در سال ۱۳۵۴ اولین فیلمی بود که در آن تجربه کارگردانی را کسب کرد و خودش به عنوان بازیگر نقش اول حضور داشت سپس فیلم‌های بی‌گناه و گلهای کاغذی و جای امن را کارگردانی کرد.
درگذشت پسرش پیام
پسر وی به نام پیام بر اثر ایست قلبی در دهم مردادماه ۱۳۹۸ ، در تهران و در سن ۴۲ سالگی درگذشت که مراسم ختم فرزندش در مسجد الغدیر تهران با حضور هنرمندان، بازیگران و اصحاب رسانه برگزار شد
“مرتضی عقیلی” از بازیگران مشهور نقش مکمل در سینمای پیش از انقلاب موسوم به “فیلمفارسی” بود. وی در چند فیلم هم نقش قهرمان را ایفا کرد و حتی روی صندلی کارگردانی نشست؛ اما بعد از انقلاب رفتن را به ماندن ترجیح داد.
شبکه جم از سوی دیگر، بازیگر مشهوری مثل مرتضی عقیلی را هم از همان دوران به کار گرفته و در فیلم های سینمایی مثل پیاده روهای خالی جلوی دوربین برده است .
ادامه این نوع مهاجرت ها می تواند نشان دهنده این باشد که شبکه ماهواره ای غیرمجاز جم، فقط چشمش به دنبال بازیگران تازه یا جوان نیست و پروژه های بزرگ تری در پیش خواهد داشت .
نامبرده این روزها همراه با “بهمن مفید” با سودای تکرار گذشته ها در پروژه های دم دستی تلویزیون ماهواره ای «جم» کنار گمنام ترین هنرپیشه های زن ایرانی برای امثال مهدی مظلومی و سعید ابراهیمی فر فیلم و سریال بازی می کند.
این هنرپیشه قدیمی هم اکنون با مجموعه ای همکاری می کند که به گفته کارمندانش از تأمین هزینه های مالی عاجز مانده و به بهانه کار پیمانی، از پرداخت حقوق ثابت ممانعت میکند.
با توجه به اینکه همه کارمندان جم تی وی پناهنده اند، به مجرد کوچکترین اعتراض به سعید کریمیان (مدیر جم) از طرف وی تهدید به اخراج می شوند.
“رابعه اسکویی” نیز از جمله بازیگرانی بود که گرفتار سودای مهاجرت شد، اما پس از چندی ساز جدایی کوک کرد و در یک کلیپ ویدیویی پشیمانی خود را ابراز نمود.
مرتضی عقیلی در ۷۷سالگی هم صدا و بیانی رسا دارد و شرایط فیزیکی خود برای بازیگری را حفظ کرده است و وقتی صحبت میکند دل‌تنگی برای سینما و تئاتر ایران در صدا و نگاهش مشهود است. «در غربت تمام وجودم و سلول‌های من به فکر ایران بود. من در آن سال‌های غربت مدام به این فکر می‌کردم که وقتی به ایران بازگردم چه فیلمی را بسازم و چه تئاتری را روی صحنه ببرم و برای این امر فیلم‌نامه و نمایشنامه نوشته بودم. من هیچ‌وقت نتوانستم خود را با خارج از کشور تطبیق دهم و به همین خاطر زبان انگلیسی را خیلی خوب یاد نگرفتم زیرا به بچه‌های خود می‌گفتم که در خانه فقط باید به زبان فارسی صحبت کنیم. ما طی سال‌های گذشته و زندگی در غربت، همچنان فرهنگ ایرانی خود را حفظ کرده‌ایم، خوشبختانه این غربت ۴۰ساله نتوانست خصلت‌های من را تغییر دهد زیرا همیشه چشمم به ایران بود و در رویای خودم می‌دیدم که باز هم به ایران بازمی‌گردم و روی صحنه تئاتر می‌روم یا مقابل دوربین به ایفای نقش می‌پردازم.» حالا رؤیای مرتضی عقیلی بعد از حدود ۴۰سال دوری از صحنه تئاتر ایران با نمایش «فلزات چکش‌خوار» به کارگردانی آرش سنجابی و تهیه‌کنندگی پرویز پرستویی به حقیقت پیوسته و او در تالار حافظ بار دیگر زنده‌بودن را تجربه کرده است.او که به‌واسطه بازی در سینمای پیش از انقلاب شناخته می‌شود، سابقه بالایی در عرصه تئاتر داشته و به‌نوعی از بازیگران پرورش‌یافته مکتب تئاتر است؛ «من شاگرد شاهین سرکیسیان در تئاتر هستم که به ما یاد داد صحنه تئاتر مقدس است و باید برای ورود به آن غسل کرد و تمیز بود.»
خوشحال است که به ایران بازگشته و این فرصت برای او فراهم شده که بعد از ۴۳سال خاک صحنه تئاتر وطن را تجربه کند؛ «از آقای اسماعیلی وزیر شجاع فرهنگ و ارشاد اسلامی، آقای سالاری معاون هنری وزیر ارشاد، آقای افضلی مدیرعامل بنیاد رودکی، آقای پرویز پرستویی عزیز و آقای سنجابی بسیار سپاسگزارم که این شرایط را برای من مهیا کردند تا در کشورم حضور پیدا کنم و روی صحنه تئاتر بروم.»
گذشته‌ای دارد که از آن این‌گونه یاد میکند؛ «در گذشته سیستمی وجود داشت که باید در آن آن‌گونه کار و فعالیت می‌کردیم و من هم به‌عنوان بازیگر در آن دوران فعالیت‌هایی داشتم ولی هدف من همیشه مردم و بازی کردن یا ساختن فیلم یا اجرای تئاتر برای آنان بوده است.»
- همچنین ببینید: مصاحبه مرتضی عقیلی درباره کارگری در امریکا
۴۰سال دوری از وطن باعث نشده تا فعالیت‌های سینمای ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی را رصد نکند و به گفته خودش همواره فیلم‌های سینمای ایران را نگاه میکند زیرا معتقد است کارگردان‌ها و فیلم‌های بسیاری خوبی در سینمای پس از انقلاب وجود دارد؛ «سینمای قبل از انقلاب سینمایی بود که از حمایت دولتی برخوردار نبود ولی پس از پیروزی انقلاب اسلامی دولت از سینما حمایت کرد. در دوره قبل متأسفانه هیچ حمایتی از سینما نمی‌شد و حتی کوچکترین کمکی به هنرمندان سینما نمی‌کردند به‌عنوان‌مثال باید ۲۰درصد فروش بلیت فیلم به‌عنوان مالیات به شهرداری پرداخت می‌شد. تجهیزات برای ساخت فیلمها اصلاً مناسب نبود ولی در سینمای بعد از انقلاب تجهیزات سینما بسیار بهتر و به‌روزتر شد.»